Anladım...

Bilinçsizliğimin bilincinde düştüm yollara.Başka diyarlarda buldum kendimi.Sonunda bendim,ben olabilmiştim.Fakat niyeydi tüm bu benlik arayışım.Ego bu kadar önemli miydi?Anladım,anladım...Benden vazgeçtim.Artık herşeyi daha net görebiliyordum.Herşeyde aşk vardı,her baktığım,her gördüğüm yer aşkı anlatıyordu bana.Bilinçsiz bilincimin de aradığı buydu.Aşkı görebilmek,onu anlayabilmek...İçimdeydi,her yanım onunla kaplıydı.Artık onu içimde hissedebiliyordum.Başka diyarlarda ararken kendimde buldum.Bir bütündüm artik.İnsanlık,Dünya,evren...artik herşeyin ne için olduğunu biliyordum.
Bilebilme derecesine ulaştim,aşkın ulaklığını yapmaya başladım.Bana delisin dediler,ayrı tuttular beni,dışlandım.
"Neden,neden kendinizden korkuyorsunuz?Onu baska yerde neden arıyorsunuz?"O" içinizde,size sizden daha yakın.İçinizdeki sonsuzluk denizini keşfedin.Onu benlik duvarının içine hapsetmeyin.Benden vazgeçin artık."

Olmuyordu,kimse sesimi duymuyordu.Kimse bana bakmıyordu.

"Sen,sen...Hiç yabancı değilsin kimsin sen?"

"Beni ne cabuk unuttun.Aynadaki suretini ne cabuk silebildin.Aynaya bakip bakip böbürlendiğini,böbürlendikçe bencillik duygularının kabardığını ne çabuk unuttun?"

"Sen o musun?Ne kadar çirkinmişsin.Dünya üzerindeki en kötü suret bile senden daha güzel."

"Artik beni beğenmiyorsun.Seni ele geçiremem,herşeyin farkındasın,akıllısın, görebiliyorsun.Seninle işim bitti,başkalarına musallat olurum."

"Dur gitme başkalarına zarar verme.Neden bu kötülüklerin?Neden bizlerle uğraşıyorsun?Dünyayi bizlere neden zindan ediyorsun?Gitti,gitti..."

"Uyanın artık,uyanııııın!"Uyarmalıydım herkesi...